Συνήθως δεν μ'αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες με τραγουδιστές που θα έπρεπε να είχα δει πρίν 30 χρόνια και που τώρα ειναι 70 χρονών, μου χαλάει την εικόνα που έχω στο μυαλό μου (όπως ο Knopfler των Dire Straits), αλλά για τον Eric έκανα μία εξαιρεση. Ειναι ακόμα καλός, δεν έχει σπάσει η φωνή του, αντέχει (2 ωρες και ήταν η συναυλία του), και στο κάτω κάτω, ο Eric Clapton είναι ο ... Eric Clapton, όχι όποιος-όποιος.
Φτάνοντας στο O2, στο θεατρο που θα γινότανε η συναυλία (9,500 θέσεις), και οπως το περίμενα, οι περισσότεροι θεατές ηταν με ασπρα μαλλιά, ή φαλακροί ή και τα δύο. Καθησαμε στις θέσεις μας, αρκετά καλές, τον βλεπαμε καλά τον Clapton αλλά υπηρχαν και 2 γιγαντο-οθόνες όπου μπορουσαμε να δουμε ορισμενα λεπτομεριες που δεν γινεται να τις δεις απο μακρυά π.χ. τις συγχορδίες που έπιανε ο Clapton.
Support group ηταν ο Andy Fairweather-Low. Εγω δεν τον ήξερα καθόλου, τον ήξερε όμως η Jo. Ενας ηλικιωμένος κύριος, με φαλάκρα, Η μουσική του ήταν καλούτσικη, απο country σε reggae, στα νιάτα του πρέπει να ήταν καλός, επαιξε κανα-δυό τραγουδια αρκετά καλά. Το "Wide Eyed and Legless" ειναι το πιο γνωστό του. Δεξιά και αριστερά φαινεται πως ήταν το 1975 που εγραψε το τραγουδι και πως ηταν το 2011 (γι'αυτό λέω οτι δεν θέλω να βλέπω τραγουδιστές μιας άλλης εποχής). Παράξενο για support group, αυτος επαιξε μισή ώρα και έφυγε. Εν τω μεταξυ, οι Ιρλανδοί μπαινοβγαινανε με τα (πλαστικά) ποτήρια της μπύρας. Δεν υπάρχει περιπτωση να πανε να δουν "οτιδηποτε" χωρις να πίνουν. Μόνο στο σινεμά δεν πίνουν επειδή δεν επιτρέπεται. Τα φώτα δεν είχαν σβήσει και ο κόσμος ερχότανε ακόμα.
Και μετά, ήρθε ο Eric! Οπως τον ήξερα απο περιοδικά και απο το youtube. Αδυνατος, καλοστεκούμενος για τα 68 του χρόνια, με τo γρουπακι του.
Αρχισε με το "Hello Old Friend" απο το "No reason to cry" του 76, και με γυρισε πίσω οταν διαβαζα για τις πανελλήνιες (εισαγωγικές λεγόνατε τότε). Μου φανηκε οτι η ακουστική στο O2 δεν ήταν καλή, αλλά αυτή είχαμε και δεν μπορουσαμε να την αλλάξουμε.
Οι Ιρλανδοι συνεχιζανε να ανεβοκατεβαινουν στα σκαλιά, άλλοι επειδή είχαν αργήσει, άλλοι επειδή γυρίζανε με γεμάτα ποτήρια μπύρας.
Δευτερο τραγούδι το "My Father's Eyes" του 98. Ειχα αρχίσει να την βρίσκω, μου αρεσε πολυ που οι γιγαντοοθονες δεν ήταν και πολυ "γιγαντο...", ηταν δεξια και αριστερά απο την σκηνή και μπορουσες να βλεπεις τον Clapton στην σκηνη και στην οθόνη. Οι τύποι με τις καμερες ήταν πολυ καλοι και δειχνανε, οπως ειπα, λεπτομέριες που δεν μπορουσαμε να τις δουμε απο μακρυά. Μας δειχνανε μάλιστα απο κοντά τον τύπο (Greg Leisz) που επαιζε το pedal steel. Το εχω ξαναδει αυτο, αλλά οχι τόσο καθαρά, ούτε ήξερα τι ήχο παράγει.
Συνεχισε με το "Tell the Truth" (οι μαυρούλες πισω, με τα φωνητικά ειχαν αρχισαν να βρίσκουν και να χορευουν), και μετά το πρωτο τραγούδι απο τον καινουργιο του δίσκο "Old Sock", το "Gotta Get Over".
Μετά επαιξε το "Come Rain Or Come Shine" (χωρις τον B.B.King), το "Badge" των Cream, το "Driftin' Blues" , το "Furrher On Down The Road" του 99.
Μας ειχε περασει απο το Rock στο Blues και πισω στο Rock. Εριξα μια ματιά στο θέατρο, ορισμενες θεσεις (οι χειροτερες) ηταν κενές. Μου φανηκε παράξενο, κανονικά θα έπρεπε να ειχε γεμίσει, αλλά μάλλον, δεν ειναι πολλοί θα θελανε να δουν τον Clapton, οι "μικροί" δεν τον ξερουν.
Μεχρι τωρα ο Clapton ειχε αλλάξει 3 κιθάρες (!!), και άλλες 5-6 αργότερα. Ηλεκτρικές και ακουστικές, με διαφορετικά χρώματα. Καφέ, μπλέ/μωβ, ασπρη. Σχεδον σε καθε δευτερο τραγουδι άλλαζε κιθάρα. Ο δευτερος κιθαρίστας (Doyle Bramhall) πρέπει να άλλαξε 3-4 στην συναυλία.
Και μετά, με την πρώτη (στην κυριολεξία) νότα, σηκωθηκε το θέατρο. Layla !! Αλλά οι Ιρλανδοί ξανακαθησαν στις θέσεις τους, αντι να αρχίσουν να χορευουν στους διαδρόμους!! Μαλλον η ηλικία πρέπει να πείραζε, τι περιμενεις, εκτος απο τα ασπρα μας μαλλιά, όλοι και κάτι έχουμε, μέσες (καλή μας ωρα), πόδια, αστραγαλοι. Αλλά ρε πουστη μου, στον Clapton ξεχνιουνται αυτα! Προσωπικά δεν θα με πειραζει να χόρευα και να ημουνα στο κρεβατι σήμερα. Αλλά, μπα!, βλεπεις, θα μας επεφτε η μπύρα!
Και μετά φεραν τις καρεκλες. Για ολο το γκρουπ, ακόμα και για τις κοπελλες για τα φωνητικά. Ηξερα. Θα επαιζε τα πιο "ρομαντικά" τραγουδια του. Αρχισε με το "Stones In My Passway" , και συνεχισε να τραγουδαει ο Paul Carrack (keyboard) το "It Ain't Easy". Λοιπον. Ο τύπος αυτός ειναι φοβερός! Εχει κάνει και δίσκο μόνος του.
Και μετά τα γνωστα, "Lay Down Sally" και το "Wonderful Tonight", δεν εχεις τίποτα να πεις γι'αυτά.
Μετά περάσαν 2-3 τύποπι και σηκωσαν τις καρέκλες τους, ο Clapton άλλαξε (και πάλι) κιθάρα και επαιξε το "Blues Power", το "Love in Vain", και το -κλασσικό- "Crossroads" των Cream.
Επομενο τραγουδι το "Little Queen Of Spades" Εκει εκανε ενα καταπληκτικό σόλο ο Chris Stainton με το πιάνο και ο Doyle Bramhall, ο δευτερος κιθαρίστας. (φαινεται στον συνδεσμο στο youtube)
Και τελειωσε με το κλασσικο "Cocaine". Ειπε καληνυχτα και εφυγε!
Ωπα κολλητέ! Πως φευγεις ετσι? Αϊντε, στην ψυχρα? Αρχισε ο κοσμος να σφυριζει, να χειροκροτεί, μετά απο τα 2-3 λεπτά ξανα-εμφανιστηκε.
Εντάξει, το ξεραμε οτι θα ξαναερθει, δεν ειχαν καν αναψει τα φωτα, θα επρεπε να σφυριξουμε λιγάκι. Δεν πειραζει, μεσα στο εισητηριο ειναι κι'αυτο, θα μου κακοφαινοτανε αν δεν ειχε αυτο το encore.
Επιστρεψανε λοιπον και παιξαν το "Sunshine Of Your Love" και το λιγότερο γνωστο "High Time We Went"
Και μας ειπε Good Night και δεν ξαναεπεστρεψε.
Ανάψαν τα φώτα, πηραμε τα πραγματα μας, και φύγαμε. Μπερδευθηκαμε λιγο στην έξοδο, υπηρχαν τουλαχιστον 10 ταμπελλες για τουαλλετα και καμμια για την εξοδο. Ψεμματα. Υπηρχε μία, ακριβως πανω απο την έξοδο! Μάλλον πόντιοι φτιαξαν το θέατρο! Τελος παντων, βγηκαμε, και ευτυχως ο Αλέξανδρος μενει 4 λεπτα απο το θέατρο και ειχαμε αφήσει εκει το αυτοκίνητο.
Συμπερασμα: Ο Αγιος Βασίλης μου εκανε πολυ ωραιο δωρο. Χαλάλι τα λεφτά (85 ευρω το εισητηριο), τώρα δεν ξερω πότε (και άν) παω σε άλλη συναυλία, και άν ειναι η τελευταία, τουλαχιστον θα την θυμάμαι.
Ο Clapton ειναι ... Clapton. Δεν γερνάει. 2 ωρες και 15 λεπτα συναυλία, χωρις διακοπή.
Βαζω ενα τραγουδι που περίμενα να μου το ειχε παιξει, αλλά δεν το επαιξε. Δεν πειράζει, επαιξε πολλά.
Οι μουσικοί του ήταν οι:
Doyle Bramhall II – κιθάρα
Greg Leisz – pedal steel guitar
Chris Stainton – πιάνο, keyboards
Paul Carrack - όργανο (organ), keyboards
Willie Weeks – μπασο
Steve Jordan – drums
Michelle John – φωνητικά
Sharon White – φωνητικα
Ρεπορταζ για την συναυλια (στα Αγγλικά) μπορείτε να βρείτε εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου